ஆர்.வி.சரணின் ஒளிப்பதிவும், நெல்சன் ஆண்டனியின் படத்தொகுப்பும் தேர்ந்த தொழில்நுட்ப பங்களிப்பைப் படத்திற்கு வழங்கத் தவறியிருக்கின்றன. முக்கியமாக, பழைமையான திரைமொழியைக் கொண்ட காட்சிகளிடம் கண்டிப்பைக் காட்டாமல், அவற்றை மேலும் பழைமையாக மாற்றியிருக்கிறது படத்தொகுப்பு. ஜிப்ரான் வைபோதாவின் இசையில் எராவியின் வரிகளில் ‘எக்கி எக்கி பாக்குற’ பாடல் மட்டும் காதுகளை இதமாகத் தீண்டுகிறது. பின்னணி இசையால் சில காட்சிகளை மட்டும் காப்பாற்ற முயன்றிருக்கிறார் ஜிப்ரான். அதேநேரம், சில காட்சிகளின் பின்னணி இசையில் ஜிப்ரானின் பெயரைத் தேட வேண்டியதாக இருக்கிறது. சி.உதயகுமாரின் கலை இயக்கத்தில் எதார்த்தம் எக்கச்சக்கமாகவே மிஸ்ஸிங்!
தனித் தொகுதிகளில் அதிலும் ஊரக உள்ளாட்சியமைப்புகளிலுள்ள தலித் ஊராட்சி மன்றத் தலைவர்களுக்கு ஏற்படும் தீண்டாமைகளையும், அவர்கள் படும் வலிகளையும் பேச முயன்றிருக்கிறார் இயக்குநர் இரா.சரவணன். ஆனால், அதற்காக அவர் இயற்றியிருக்கும் கதாபாத்திரங்களும், அவர்களின் வாழ்வியலும் செயற்கைத்தனமாகவே இருக்கிறது. முக்கியமாக, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களைக் காட்சிப்படுத்திய விதம் சிக்கலாக மாறியிருக்கிறது. ஒருபக்கம் அவர்களின் வாழ்வியலில் உள்ள கஷ்டங்களைக் கேளிக்குள்ளாக்குகிறார். மறுபக்கம் அவர்களின் அசுத்தமான உடைகள் தொடங்கி, ஒழுங்கில்லாத உடல்மொழி அவரை எல்லாவற்றிலும் கழிவிரக்கத்தைக் கொண்டு வர முயல்கிறார். அதேபோல், பிரதான கதாபாத்திரமான சசிகுமாரும் ஒரு காட்சியில் தன் உடல்மொழியாலும், பேச்சாலும் அப்புராணியாகத் தெரிய, அடுத்தக்காட்சியிலேயே தெளிவான அரசியல் பேசும் நபராகவும் இருக்கிறார். மீண்டும் அடுத்தக்காட்சியில் அப்புராணியாக மாறிவிடுகிறார். இத்தகைய மாற்றங்களால் அந்தப் பாத்திரத்தோடு ஒன்ற முடியாமல் போகிறது.